Als groeistrateeg kom ik bij diverse organisaties op C-level binnen. Het is soms opvallend hoe we dingen kunnen beschouwen en analyseren, maar niemand neemt een besluit. Lekker doorsudderen. Zo frustrerend! ‘Waar wacht je op?’, denk ik dan? Het lijkt alsof ze het niet willen zien, hun ogen sluiten en doen alsof er geen actie nodig is.
Het ergste vind ik wanneer men iets ontkent. Je ziet dat het niet goed gaat; de cijfers nemen af, investeerders hijgen in je nek en toch neem je geen besluit. In plaats daarvan geef je prioriteit aan allerlei andere zaken die, in mijn ogen en in die van vele anderen, niet de kern van het probleem zijn.
Een voorbeeld uit de IT-wereld
Een voorbeeld: er was een IT-dienstverlener met een propositie voor IT’ers om ondernemer te worden binnen een model. Recruitment liep al een jaar niet goed. Het eerste wat je doet, is natuurlijk kijken wat er gebeurt in de keten. Waar in het proces vallen de mensen om welke reden dan ook uit? Al snel bleek dat het niet alleen de voorkant was; er werden wel mensen aangenomen, maar aan de achterkant gingen meer mensen weg dan er binnenkwamen.
Als je de funnel meer onder de loep nam, zag je dat er honderden mensen op gesprek kwamen in een maand. Verbluffend veel. Ik heb nog nooit meegemaakt dat zoveel mensen openstaan voor een gesprek: bachelor opgeleid, Nederlandssprekend, in allerlei rollen zoals engineer, developer, PO, scrum master en architect. Wauw, dacht ik, daar zouden veel IT-bedrijven blij mee zijn. Alleen bleek na een eerste gesprek dat veel mensen afvielen. Ontzettend veel. De kandidaten vonden het model niet aantrekkelijk genoeg.
Die boodschap wilde de directie niet horen. Nee, dit model is goed, niks meer aan doen. Het ligt aan ons verhaal, we kunnen niet pitchen, de gesprekstechnieken zijn niet goed. Oké, daar valt wat voor te zeggen, maar er was ondertussen ook senioriteit binnengehaald.
Het doorsudderen ging maar door en door. Het patroon van meer mensen eruit dan erin bleef bestaan. Allerlei mensen vanuit diverse hoeken zeiden dat het aan het model lag, maar alsnog werden de ogen en oren gesloten. Totdat het twee voor twaalf was. Bank boos, investeerder boos. Noodzaak ineens extreem hoog. Tja…
Ik kan zoiets niet serieus nemen. Ze zeggen altijd: wie niet wil geloven, moet maar voelen. Althans, dat zeg ik vaak. Dat gesprek bleef maar doorgaan; ze lieten het gewoon gebeuren.
Waar is de daadkracht? Waar is de spiegel?
Mijn tip aan jou: wees kritisch op jezelf, op je business en op wat je aanbiedt. Durf het opnieuw uit te vinden, durf afscheid te nemen van wat niet werkt. Hoe sneller je handelt, hoe sneller je de stap zet naar succes. Doorsudderen kan namelijk tot veel schade leiden.
